Խոր աշուն է,օրն է մթնում:Քայլում եմ ես փողոցներում,և հիշում եմ իմ սիրելի,իմ բարի և գեղեցիկ սիրուն…
Մենք համադասարանցիներ էինք:Մեր սիրելի դպրոցումմիասին էինք սովորում:Եվ ահա՛,եկավ ժամանակը,ու ես որոշեցի խոստովանել,որոշեցի ասել,որսիրում եմ:Դասի ժամին նրա ականջին շշնջացի.«Կգա՟ս այսօր գնանք այգի»:«Այո՛,կգամ»:Եսշատ ուրախացա:Ունեի ընդամենը 1 ժամ պատրաստվելու համար:Ես գնացի այգի:Ոսկեզօծ տերևներիցմի գեղեցիկ սրտիկ պատրաստեցի:Ահա՛,եկավ նա:Նա այնքա~ն գեղեցիկ էր:Խնդրեցի,որ նա փակիաչքերը:Հետո գրկեցի նրան և նստեցրեցի սրտիկի մեջտեղում:Ասացի նրան.«Կյանքս,քեզ շա~տեմ սիրում:Սիրում եմ ոչ թե նրա համար,որ ուզում եմ հետդ ապրել,այլ նրա համար,որ առանցքեզ չեմ կարող ապրել»:Բայց նա.նա սկսեց լաց լինել:Մի թուղթ դրեց ձեռքիս մեջ և ասաց.«Երկուoրից…»:Ես հասկանում եմ,որ քայլս անսպասելի էր,բայց նրա պահվածքը չկարողացա հասկանալ:Վազեցինրա հետևից,բռնեցի ձեռքը և նայելով աչքերի մեջ,ասացի.«Կներես,եթե քեզ նեղացրեցի:Չէիուզում,որ ամեն ինչ այսպես ստացվեր»:Բայց նա ասաց.«Երկու օրից»: Ես կրկին չեմ հասկանում:Լավ,թողայսօր անցնի,վաղը անպյման կխոսեմ նրա հետ:Հիմա գիշեր է,էլի մթություն:Չեմ կարողանումքնել:Լավ,որոշեցի`այսօր չեմ քնելու,կարող է քնեմ և էլ չարթնանամ հուզմունքիցս:Սեր իմ…սերիմ…քեզ շա~տ եմ սիրում…
Արդեն առավոտ է:Ձեռքիցսբաց չեմ թողել թուղթը,որի վրա գրված էր`.«Երկու օրից…»:Դասի գնալու ժամանակն է:Սովորությանսհամաձայն գնացի նրանց բակ:Մոտ կես ժամ սպասելուց հետո եկավ նա:Նա տխուր էր,լացում էր:Ախրես ի՟նչ անեմ:«Մարի՛,ի՟նչ է պատահել»:Նա ասաց.«Վաղը»:Ես էլի չեմ հասկանում նրա խոսքերիիմաստը:Գնացինք դպրոց:Նա դասին ոչինչ չէր խոսում:Լուռ նստել էր ու նայելով աչքերիսանընդհատ կրկնում էր նույն խոսքերը:Դասերից հետո ես նրան ուղեկցեցի տուն:Երբ հասանքբակ,նա ասաց.«Վաղը»:Այնքա~ն կցկտուր էին հնչում նրա խոսքերը:
Արդեն առավոտ է:«Կրկին նույն միապաղաղ օրն է լինելու»,-համոզվածեմ դրանում:
Գնացի նրանց բակ:Նա այնտեղ կանգնած`արցունքներնաչքերին ինձ էր սպասում: Ես փաթաթվեցի նրան,գրկեցի ամբողջ ուժով:Բայց նա…նա մի թռուցիկհայացք նետելով ինձ,ասաց`«Այսօր»:Ես ամուր բռնեցի նրա ձեռքը և գնացինք դպրոց:Բայց ճանապարհին…չեմէլ ուզում հիշել թե ինչ կատարվեց,որ նա…Նա այլևս չկա:Ավտովթարի ենթարկվելուց առաջ միթուղթ տվեց ինձ,և համբուրեց:Այս չարաբաստիկ դեպքը:Նա խլեց ինձանից իմ միակ սիրած աղջկան:
Ահա թե ինչ էր գրված նամակում.«Երկու օրից…Վաղը…Այսօր…Հենցհիմա…Սիրելիս,ես գիտեի…ես գիտեի,որ մահանալու եմ:Բայց դու չտխրես:Նույնիսկ,երբ դիսհանձնեն հողին`դու չարտասվես:Հիշի՛ր,որ միշտ սիրել եմ քեզ:Եվ քո խոստովանությունիցհետո,իմ կյանքը ուրիշ ընթացք ստացավ:Բայց ի՟նչ արած…Ես էլ չկամ:Բայց ոչինչ,ես միշտկսիրեմ քեզ:Քեզ երբեք չեմ մոռանա:Ապրի՛ր,ապրի՛ր,թեկուզ միայն նրա համար,որ սա մահացածիսվերջին կամքն է:Եղի՛ր երջանիկ,բայց ինձ երբեք մի՛ մոռացիր:Խնդրում եմ…»:
Բայց ինչու՟:Ախր ուզում էր ասել,որ սիրում եմ,որ առանց քեզ կյանք չունեմ:Ուզումէի,որ մեր սիրով շնչեինք,ապրեինք,որ երջանիկ լինեինք:Բայց ինչ արած:Այսպես դառնացավիմ կյանքը:
Ես երկու անգամ ինքնասպանության փորձ եմ արել:Բայցհիշելով խոստումս`հետ եմ կանգնել այդ քայլից: Ես մինչև հիմա սիրում եմ նրան,սիրում եմ առաջվանից շա~տ:
«Սիրում եմ քեզ Մարի,ումիշտ կսիրեմ…»…
|
Ես փաթաթվեցի նրան,գրկեցի ամբողջ ուժով:Բայց նա…նա մի թռուցիկհայացք նետելով ինձ,ասաց`«Այսօր»:Ես ամուր բռնեցի նրա ձեռքը և գնացինք դպրոց:Բայց ճանապարհին…չեմէլ ուզում հիշել թե ինչ կատարվեց,որ նա…Նա այլևս չկա:Ավտովթարի ենթարկվելուց առաջ միթուղթ տվեց ինձ,և համբուրեց:Այս չարաբաստիկ դեպքը:Նա խլեց ինձանից իմ միակ սիրած աղջկան: